Historie van Café Olde Weghuis
Vaak hoor je bij Café Olde Weghuis de reacties: “hier heeft de tijd stil gestaan”, “hoe lang bestaan jullie al?”, ” gaaf hoor en super gezellig!” Een greep uit de reacties van mensen die bij Café Olde Weghuis door de voor- en meestal door de achterdeur naar binnen wandelen.
De geschiedenis van Café Olde Weghuis, ook wel Café tante Leida of Café ‘n Branderd genoemd, gaat terug naar 1931. Echter gaat de geschiedenis van de naam ‘n Branderd terug naar ver voor 1900. Al met al werd de vergunning verleend op 1 december 1931 en kon het café beginnen.
Natuurlijk was het nog Losser, ‘achter ‘t spoor’ en hoorde het Café niet echt bij Oldenzaal. De echte Berghuizenaren begonnen hun uitgaansleven hier met aansluitend natuurlijk de gang naar Kothman. Anekdotes uit de oorlogstijd, toen eerst de Duitsers er kwartier hielden en later als onderkomen voor de Berghuizenaren tot aan het verstoppen van een neergeschoten Duitser, omdat de oorlog op z’n einde liep en men een Razzia wilde voorkomen.
Na de oorlog bloeide het uitgaansleven weer op. Zondags eerst indrinken bij het café en daarna door naar Kothman. In de pauze kwamen ze dan weer snel terug, want hier was het bier goedkoper. “Jongs” zei tante Leida dan, kom ‘s ffkes hier, ik zal oe ‘t hemd ffkes striek’n en de knoop an de boks zett’n, want so kuj d’r nie bie loop’n. “De Jongs” veelal uit Lonneker, deden in de kamer de ‘boks oet’ en oma zette de knoop eraan.
Het was ook in die tijd dat café tante Leida de vergunning kwijt raakte want opa had natuurlijk illegaal jenever geschonken. Het procesverbaal stond dat hij de borrel snel in de spoelbak gooide. Hij heeft alles bekend behalve dat de borrel werd weggegooid, dat was toch eeuwig zunde.
In de jaren 60 werd de eerste biljartclub opgericht genaamd “De Ketskeu” en werd er fanatiek gebiljart om ‘n munniken soalten’. De verliezer moest op de fiets naar de stad om voor iedereen een haring te halen. Inmiddels was de vergunning van het café twee keer ingetrokken en al snel overgeschreven naar ‘n Jong Mriens, Marinus Junior, die op dat moment de winkel naast het café nog bestierde. Galanteriën en kruidenierswaren waren zijn leven. In het buitengebied boekjes ophalen met de boodschappen, zaterdags bezorgen en mensen betaalden wanneer ze geld hadden. Wie kende het winkeltje van ‘n Branderd nu niet. Samen met Antoon van de kledingwinkel, zijn broer, kochten ze een auto en konden ze om de week rijden. Pa met de kruidenierswaren en oom Antoon ging met pakken langs bejaardentehuizen en boeren.
Begin jaren 70 nam Marinus junior het café over en werden de winkels bij het café aangetrokken. Nu het café groter was, werden naast de reguliere en vaste klanten de pijlen gericht op vergaderingen, feestjes en partijen. Een bloeiende tijd waar met name de klootschieters hun onderkomen vonden.
in 1990 kwam “jong Mriens” plotseling te overlijden. Zijn ouders waren er nog, en nu? Hoe nu verder met het café? Vol verve pakte Wil, die hem altijd ter zijde gestaan had, het caféleven op en heeft dit meer dan 30 jaar samen met ons gerund en uitgebouwd. Inmiddels diende ook de vierde generatie horecaondernemers zich aan een ook Tim en Tess ‘groeien op’ in de kroeg. Biertappen staand op een kratje en ook het kaarten werd hun al vroeg bijgebracht.
Vele anekdotes kunnen we nog vertellen, maar dat wordt nu te veel. Veel kadasterkaarten en foto’s zijn inmiddels vastgelegd.
Vaste klanten komen en gaan, al na gelang de tijd. De rook was te snijden wanneer de chauffeurs van Bleckmann van de rit terugkwamen, hun zware sjekkie draaiden of hun staking hielden. Volleybalclubs VSB en DBC (Dikke Buiken Club) hadden hun onderkomen, na de training werd er even stevig ‘nagepraat’ en gehaktballen met ‘rood’ waren een begrip.
Tegenwoordig runnen we het bedrijf met de hele familie, maar nog steeds staat gastvrijheid voorop zoals we dat geleerd hebben. Bluesbandjes op zaterdagmiddag en vele feestjes getuigen hier van.
Of ‘t nu gaat op ”n knoop aanzett’n’ bie tante Leida, ‘Moos ett’n bie Wil’ of een onderkomen bieden bij vele vaste klanten, feestjes en partijen,
iedereen is welkom en is in overleg bij café Olde Weghuis alles mogelijk.
